Twan Bosschaart studeerde af aan de Frank Sanders Akademie voor Musical en Muziektheater en speelde vele ensemblerollen. Voor Hoe overleef ik alles wat ik niemand vertel? de Musical mag hij uitpakken: hij is de enige met een dubbelrol met het spelen van Jurriaan én Abel.
Je kreeg op een bijzondere manier te horen dat je de rol (rollen!) had, vertel eens?
‘Normaal krijg je na je auditie thuis een belletje, maar nu waren we bij de finals (laatste twee/drie voor de rol) en speelden we nog wat scènes en moesten we nog een keer zingen. De producent stuurde de auditanten een voor een naar huis met “we bellen later”. De cameraploeg van AVRO/TROS die de documentaire maakt over het maakproces was er ook nog, dus toen dachten we al van hé misschien… Voor elke rol was er precies één iemand over. Toen werden we naar binnen geroepen en hoorden we dat wij het allemaal geworden zijn. Ik stond perplex. Dit is mijn eerste grote rol voor een productie, daarvoor vooral ensemblerollen gedaan.’
‘Mijn zussen lazen de boeken, waren erg fan. Ze vonden het bizar dat ik in de Hoe overleef ik-musical mocht gaan spelen.’
Welke rol hebben de boeken van HOI gespeeld in jouw jeugd?
‘Mijn zussen lazen de boeken, waren erg fan. Ze vonden het bizar dat ik in de Hoe overleef ik-musical mocht gaan spelen. Ik kende het wel, maar niet alle verhalen. Voor de auditie heb ik het nieuwste boek gelezen en ben ik nu ook de hele oude serie aan het lezen. Ik vind het belangrijk om goed voorbereid te zijn.’
Hoe is het om een dubbelrol te spelen?
‘Dat vind ik echt heel gaaf. Het is al leuk om één rol met een hele lijn te spelen, van begin tot eind, maar twee rollen is nog leuker. En twee heel verschillende rollen. Abel is erg jong en in de pubertijd. Hij struggelt met veel dingen. In het tweede gedeelte van de voorstelling komt Jurriaan meer naar voren. Hij is een stuk ouder, de mooiboy. Dat contrast vind ik erg leuk. Bij Abel roep ik de puber in mezelf op en bij Jurriaan roep ik de flirt in mezelf op.’
Op wie lijk je meer? Jurriaan of Abel?
‘Op dit moment meer op Jurriaan, qua leeftijd en leven. En ik hou ook wel van een flirt, haha. Vroeger, in mijn pubertijd, leek ik meer op Abel. Ik was geen makkelijke puber, meer een opstandige… Beide rollen en kanten heb ik, het puberale nog en het flirterige.’
Hoe bereid je je voor op de puberrol van Abel?
‘Door de boeken goed te lezen, wat heeft Abel precies meegemaakt? Hij heeft een erg moeilijke jeugd gehad en weet zelf ook niet alles. Ook hoop ik er nog met Francine over te kletsen wat zij erachter gedacht heeft. En het spelen zelf haal ik uit eigen ervaring van mijn pubertijd.’
Shrek was je meest favoriete musical tot nu toe, waarom? En hoe is het om nu over te schakelen naar realistischere personages?
‘Mijn ensemblerol in Shrek was mijn favoriet omdat ik meer zichtbaar was op het podium en meer tekst had dan voorheen. Hoe overleef ik? sluit er perfect op aan: ik heb nog meer te doen en ben meer te zien. Het realistische is juist heel tof, het staat heel dicht bij me en is voor mijn leeftijdsgenoten. Heel leuk om met hedendaagse problematiek aan de slag te gaan en daarover te vertellen in het theater. En het jonge team is heel erg leuk.’
Hoe close is het team (cast en crew)?
‘Heel! Ik was carnavallen in Tilburg en kwam opeens Anne de regisseur en acteur Mitch (speelt Jonas) tegen, hoe toevallig! We hebben nog even samen gecarnavald. Het klikt heel erg tussen ons. Het voelt echt goed, dat we een hechte, goede groep samen zijn.’
Wat is je droomrol voor in de toekomst?
‘Oeps, dit antwoord had ik natuurlijk klaar moeten hebben staan. Er is een musical gemaakt over de muziek van David Bowie, Lazarus. Daar zit een rol Valentine in, een evil, slechte rol. Die lijkt me heel tof. O ja, en Tarzan natuurlijk! Dat is echt een van mijn droomrollen.’
‘De wereld staat op zijn kop en dat komt ook terug in de voorstelling. Ik denk dat iedereen die komt wel iets van herkenning heeft in een van de spelers; in elke rol zit wel iets wat bij iemand misschien speelt.’
Waarom moet iedereen naar de voorstelling gaan?
‘Omdat het echt jeugdsentiment is voor millennials en tegelijkertijd over de problematiek van nu gaat. Waar millennials mee struggelen en de huidige wereldproblematiek. De wereld staat op zijn kop en dat komt ook terug in de voorstelling. Ik denk dat iedereen die komt wel iets van herkenning heeft in een van de spelers; in elke rol zit wel iets wat bij iemand misschien speelt. En we zijn met hele goede creatives; met de regie, tekstschrijver, componist, inclusief Francine natuurlijk, die de voorstelling rond maken.’
Tekst: Jolijn Swager. Foto: Annemieke van der Togt.
